Sesja zdjęciowa Eli

Dzisiaj serdeczne podziękowania dla pań Pauli i Martyny z Wrocławia za piękną serię zdjęć Eli.

Tydzień dopiero minął od kiedy Ela w nowym domu, niby czasu minęło niewiele, a jednak.. Zmiany w wyglądzie Eli nie do przeoczenia. Widać, że już większa i że ładnieje, że fałdek jej przybyło, że rezolutne spojrzenie jeszcze rezolutniejsze.
Mała jest śliczna i taka słodka! I jak grzecznie siedzi do zdjęcia. U na była żywym sreberkiem. Najruchliwsza. Pierwsza otwarła oczka, pierwsza stanęła na nóżkach, pierwsza zaczęła chodzić...

A tak o Eli piszą jej Ludzie:

Mała Ela Bonomiella - najmłodsza ze stada w nowym wrocławskim domu czuje się jak domownik - członek rodziny. Uwielbia się bawić, przytulać, całować i szczekać jak coś się jej nie podoba. Jest rezolutna i niczego się nie boi, dziarskim krokiem podchodzi do zmywarki - która wydaje się być najlepszą, niedostępną zabawką, która niezwykle ciekawi i korci;) Swoimi wielkimi oczyma obserwuje najpierw wszystko co wokoło niej się dzieje a potem ostrożnie podchodzi i poznaje świat. Największą zagadką jeszcze są dla niej schody po których na razie nie chodzi gdyż są dla niej za wysokie, co bardzo ją denerwuje. Pochopnych decyzji nie podejmuje i nie ryzykuje, cierpliwie więc czeka aż troszkę podrośnie. Ela apetyt ma, ładnie się załatwia (jeszcze na rozłożone pieluchy), a po każdym napiciu się wody wie, że czeka ją wytarcie mordki. Ze spaniem nie ma problemów. Grzecznie kładzie się do swojego łóżeczka i zasypia wtedy kiedy wszyscy domownicy, donośnie chrapiąc.
Przesyłamy sesję zdjęciową Eli, do której nam cudownie pozowała! (uwielbia zdjęcia!)

Miło przeczytać, miło popatrzeć na zdjęcia malucha.
A w naszym domu na nową rodzinę czeka jeszcze braciszek Eli. Podobny do siostry bardzo. I też donośnie chrapie gdy śpi.

Pozdrawiam!

Dwie strony hodowli

Doba trzecia. Za nami ciężki, wczorajszy dzień. Pieseczek, który słabo pił mleczko niestety nie dał rady. Odszedł do psiego nieba. Tak bywa i nic na to poradzić nie można. Hodowla psów to nie tylko radość z przychówku i cudowne chwile spędzone ze szczeniętami, hodowla ma i swoje ciemne strony, takie przed którymi każdy hodowca ma lęk, bo wie że wykluczyć złego czy niechcianego nie sposób. Trzy pieseczki, wszystkie podobnej wielkości, w trudzie urodzone, wszystkie cieszące nasze oczy, a tu nagle jeden szczeniaczek staje się dziwnie wiotki, przestaje ssać, serduszko bije mu coraz wolniej i wolniej... Strach i lęk o maluszka, robimy co możemy aby go ratować, lecz wszystko na nic, daremny trud, zły los postanowił inaczej.

Read More

Na dobranoc

Wieści kilka. Albert E. miał znowu odwiedziny swoich ludzi - Ani i Rafała. Wierzcie mi, poznał ich i był niezmiernie ucieszony ponownymi odwiedzinami. Dumnie zaprezentował im, że potrafi już biegać oraz jak pochłania swoje papu z miseczki, a ogon to mu przy tym latał na wszystkie strony! Bez najmniejszych oporów pozwalał brać się na ręce, a tak się przy tym odprężył, że zasnął na kolanach Ani. W tym czasie Aferka, mała zazdrośnica, na swój sposób domagała się pieszczot i uwagi naszych gości. W ruch poszły jej pazurki i ząbki, czyjś palec u nogi został nadgryziony, czyjś nos także... Tak, Afera musi być w centrum uwagi i wie co zrobić aby tę na siebie zwrócić. Gdy nie pomogą jej skoki-podskoki, wyszarpywanie koca z pod gości, usiłowanie wywindowania się na sofę czy donośne poszczekiwanie, to ostatnim i skutecznym argumentem jest zrobienie kałużki i to już całkiem sporej. Aferka wie, że jak kałuża, to do niej zaraz ktoś biegnie z zabawnymi akcesoriami. Ręczniki papierowe - "oj złapać i uciec z nimi!", włochaty mop też rozrywkowy, nawet bardziej niź papierowa rolka, ale najbardziej cieszy maleńką ludzka twarz, wreszcie pochylona nad podłogą, w zasięgu jej ostrych ząbków i pazurów. Stosunkowo nie tak dawno zasłaniałam się stołem gdy młodociana Monia usiłowała przegryźć mi przegrodę nosową, teraz ten sam chwyt koniecznie chce wypróbować na mnie Aferka. Młoda rozwija się dynamicznie i codziennie opanowuje jakąś sztuczkę, a intelekt wysila nie tylko nad psotami. Dzisiaj zademonstrowała nam dumnie wejście z parteru na piętro. Pięknie pokonała wszystkie stopnie schodów, niebawem pewnie odważy się na zejście w dół. Byłoby dobrze, bo ona coraz cięższa, a wychodzić na zewnątrz muszę z nią wiele razy w ciągu dnia. Z tym wychodzeniem to mamy niemałą udrękę, jako że pogoda zgniła, deszcz, wiatr, mokro i ogólnie ohydnie. Aferce jednak się podoba i to tak, że zaczyna na tych swoich krótkich jeszcze łaputkach uciekać z miną "a złap mnie!", a robi to tak zręcznie, że dogonić ją nie łatwo. My też się rozwijamy i wymyślamy jakby tu usprawnić sobie życie z niesfornym szczenięciem. Szelki i wyciągana linka okazały się ratunkiem i na dworze Mała chodzi w uprzęży jak koń w kieracie, a schwytanie jej to już pikuś - wystarczy zrolować linkę i uciekinier przyciągnięty już stoi przy nogach. Bardzo praktyczne rozwiązanie! Przy okazji ćwiczymy oswajanie jej ze smyczą. Zdjęcia z tej akcji zrobię niebawem i pochwalę się nimi, a tymczasem na dobranoc fotka Aferki układającej się do snu.