Nawyki moich shar-pei

Obserwując moje shar-pei widzę jak ważnym jest dla nich ściśle zachowany rytm dnia i jak mocno kojarzone są przez psy codzienne wydarzenia powiązane z sytuacjami im towarzyszącymi. Oczywistym jest, że poranne wstanie oznacza wyjście na dwór, czyli wybieg do ogrodu. Inaczej ma się sprawa gdy biorę do ręki smycz lub obrożę. Wtedy to każdy z psów chce znaleźć się jak najbliżej mnie, bo wie, że akcesoria te oznaczają spacer.
Ciekawie reagują moje psy na telewizor i telefon. Pozornie nie są nimi zainteresowane, czasami krótko popatrzą co na szklanym ekranie, po czym zwieszając łby zapadają w drzemkę. Wydaje się, że śpią mocno. Niektóre programy telewizyjne, jak na przykład wiadomości, oglądamy zawsze o stałej porze, a psy śpiąc nam towarzyszą. Wiadomości kończą się charakterystycznym sygnałem dźwiękowym, ktory dla psów oznacza pobudkę i wyjście z domu. Sygnał ten zwierzaki rozpoznają bezbłędnie, wystarczy pierwszy akord muzyki i banda zrywa się na równe nogi, domagając się wyjścia.
Dzwoniący telefon nie interesuje psów, chyba że... Piotra nie ma w domu. Psy wiedzą, że Naczelny zawsze krótko przed powrotem do domu telefonuje abym mu otworzyła bramę. Słysząc dzwoniącą komórkę, stadko wpada w radosny amok, szczeka tak aż można ogłuchnąć, biega od okna do okna jakby chciało mnie zawiadomić: "Pan wraca! Nie przegap!". Gorzej gdy podczas nieobecności Naczelnego dzwoni do mnie ktoś obcy. Tu psy nie potrafią odróżnić od kogo telefon i swoją przedwczesną radością z rychłego zobaczenia Pana, skutecznie zakłócają mi każdą rozmowę.

Wewnętrzny zegar, ktory każdy pies ma w sobie, przypomina mu o porze karmienia. Jeśli spóźnię się z podaniem pełnych misek choćby o kwadrans, psy zatroszczą się głośno aby mi o jedzeniu dla nich przypomnieć. Porządek musi być!

Każdy z psów ma swoje ulubione, wybrane przez niego miejsce do spania i leżenia. Generalnie prawo do własności legowiska jest respektowane, chyba że jego właściciel zniknął z pola widzenia. Wtedy to nadarza się okazja aby obce posłanie szybciutko zająć, chociaż nie różni się ono niczym od własnego. Ale wiadomo: cudza guma do żucia najbardziej smakuje. Do legowisk psy znoszą cenne przedmioty: własne zabawki, moje kapcie czy porzucone przez Piotra skarpety. Rzeczy te psy znoszą zawsze do własnych legowisk. Łatwo można rozpoznać, kto ma w posłaniu ukryty skarb: szczęśliwy posiadacz swojego lub naszego dobytku siedzi na nim jak kwoka i pilnuje! Nie ma mowy o tym aby ruszył się z miejsca, no bo ktoś inny mogłby zatroszczyć się o jego zdobycze. Kapcie moje w psim legowisku przyprawiają mnie zawsze o wzruszenie, wyślinione i przeważnie podarte skarpety raczej nie. Zabieram więc psom co nasze, a one wyraźnie zawstydzone bez oporu pozwalają mi na to. Kochane psiury!