Wszystko na raz

Jakoś ostatnio nie nadążam i to co miało być priorytetem zeszło na drugi plan, bo szczenięta, bo one teraz najważniejsze, a przy nich na żadne przestoje ani zaniedbania pozwolić sobie nie mogę. Szykują się też do przyjścia na świat następne psie dzieci. Urodzą się pod koniec pierwszej dekady września i co do tego nie mam żadnych wątpliwości. Simonka przepisowo przybiera tu i ówdzie, a szczególnie ówdzie. Zaobserwowałam u niej też wyciek śluzu, zwany przez hodowców potocznie soplem, a pojawiającym się około 5 tygodni ciąży. Wszystkie znaki wskazują na to, że gdy tylko dzieci Tequilli odjadą do nowych domów, nie zdążę nawet dobrze odsapnąć, a już Simonka będzie miała swoje. A tymczasem sezon wystawowy w pełni i wypadałoby się z psami na kilku wystawach pokazać. Łatwo pomyśleć, gorzej z realizacją (bo jak tu zostawić bez opieki dom pełen szczeniąt?), trzeba więc było znaleźć inne rozwiązanie. W sukurs przyszła niezastąpiona Natalia zabierając przedwczoraj do siebie tymczasowo celem edukacji i wystawiania naszą Monię. Za parę dni mają debiut w Toruniu, ale czy Monia zechce się pokazać czy nie, zobaczymy. Trzymamy mocno kciuki za naszą handlerkę i za niesforną jeszcze Mon Cheri.

Ćwiczymy wytrwale z Mon Cheri

Rok temu przygotowywałam do wystaw Simonkę. Simonka jest z tych nieśmiałych, ale grzecznych i posłusznych, ćwiczyła ze mną chętnie, koncentrowała się na moich poleceniach. Fakt, że na wystawach bywało z nią różnie, niektóre z nich peszyły ją ogromnie, ale z biegiem czasu i ilością odwiedzonych ringów Simonka zyskała na pewności siebie i potrafiła się całkiem nieźle zaprezentować. Teraz nadszedł czas na Mon Cheri, naszą niesforną Monię. Tej to pewności siebie i animuszu nie brakuje, wręcz przeciwnie - Monia wie wszystko najlepiej, zdanie ma własne, nie boi się nikogo i niczego, łatwo wpada w trudne do pohamowania podniecenie, szczególnie na widok obcego psa i zapomina przy tym co znaczy posłuszeństwo.

W zachowaniu Moni widzę sporo analogii do Morcheeby. Obie potrzebują codziennego intensywnego spaceru, w obu tkwi duch sportowca-wyczynowca, obie też chodzenie na smyczy przy nodze traktują raczej lekceważąco. Morcheeba sporo biega luzem w terenie, Monia poza domem porusza się przeważnie na smyczy. Szybsza jest niż spotykane na spacerach sarny, a ja do konfrontacji z dzikimi zwierzętami nie chcę dopuścić. Więc smycz i basta.

Kończy się dzieciństwo Mon Cheri, czas i ją nauczyć prawidłowego chodzenia na smyczy, spokojnego stania i umiejętności zaprezentowania się. Dużo więc przed nami, prawdziwe wyzwanie. Jedyne co Monia opanowała perfekcyjnie to pokazywanie zębów. Czyni to ładnie i elegancko gdy zagląda jej się w paszczę, ale potrafi też ohydnie wyszczerzyć zębiska na widok obcego psa. Ćwiczymy wytrwale, a co osiągniemy to pokażemy tego lata i jesieni na wystawach. Czas już na nas.