Psy są różne. Jedne grzeczne aż prawie do bólu, inne nieznośne do szaleństwa, chociaż kochane wszystkie bez wyjątku. U nas takim grzecznym jest Pampus. Powiem mu "tak", jest tak. Powiem "nie", no to nie. Furtka w kierunku pól otwarta, bo Naczelny w te i we wte z maszyną do spulchniania ziemi, albo z kompostem, albo jeszcze z innym potrzebnym mu balastem. Wiadomo, wiosna, pora upraw. Nic wielkiego, tylko warzywniak.

Suczki (te dużo mniej grzeczne niż Pampus) wstępu na teren uprawianego skrawka ziemi nie mają. Im nie w psich głowach słuchać mojego skrótowego "nie" lub rozbudowanego: "nie wolno poza nasz teren". albo całkiem długiego: "nie wolno ścigać kotów z sąsiedztwa", w związku z powyższym patrzą z zazdrością na Pampka, któremu wolno więcej niż im. Siatka ogrodzeniowa jest dobrym wynalazkiem. On - pies z jednej strony, one - suczki z drugiej. On trochę do nich tęskni, bo zaczęły cieczkować, a one jeszcze dodatkowo z tego powodu mają szlaban na bliskie z nim kontakty. I tak to nam się rozpoczął kwiecień.