Dzień dziewiąty

Prawie 3,5 kilograma przybrały w sumie na wadze szczenięta. Wspaniałe osiągnięcie Moni! Karmi je intensywnie. A ja nie mniej intensywnie karmię Monię. Już 5 razy dziennie moje kochane suczydło dostaje jeść, a co zje to przerabia na mleko dla milusińskich. Odchowanie takiej gromady żarłoków to nie lada wyzwanie dla suki-matki. W szczycie laktacji (za tydzień) produkcja mleka osiągnie nawet do 2,5 litra dziennie, a w sumie przez cały okres karmienia Monia wyprodukuje około 70 litrów mleka!

Monia już nie leży cały dzień plackiem przy dzieciach. Ba, ona już w ogóle z nimi nie przebywa w skrzyni. Leży sobie na sofie i patrzy z góry co porabiają jej maluchy. Gdy uzna, że czas na karmienie, to kładzie się przy szczeniakach i karmi. Karmi tak długo, jak uzna sama za stosowne. Gdy jest zdania, że starczy już tego jej dojenia, to zrywa się gwałtownie nie zważając na głośny lament szczeniąt i jednym susem wyskakuje ze skrzyni. Ja wtedy zwykle zamieram... "Jak to? Uciekła od dzieci. Nie chce karmić, a one kwilą! Co za matka!" Rozpaczliwe krzyki malców za Monią trwają tylko kilka chwil. Towarzystwo szybko się uspokaja i zasypia. Ja też się uspokajam, bo widzę, że brzuszki u dzieciarni okrągłe jak baloniki, że znowu przybrały na wadze, więc Monia wie co robi i dobra z niej matka.

Maluchy jeszcze z zamkniętymi oczkami, ale już lada dzień oczka będą się otwierać. Będzie też łatwiej zauważyć cechy charakteru u poszczególnego szczenięcia. Na razie pieski zachowują się jak jeden organizm. Gdy zasypiają to na komendę wszystkie, a gdy się budzą, to też jednocześnie. Gdy ogarnia je głód, to wszystkie na raz donośnie kwiczą. A gdy już obciągają mleko z sutek, to wszystkie w jednakowym tempie. Monia karmi je leżąc przeważnie na grzbiecie, tak że szczenięta mają wolny dostęp do wszystkich sutków. Gdy jedno szczenię zaczyna pić chaotycznie i niespokojnie przerzucając się z sutka na sutek rozpycha się, jego niepokój udziela się natychmiast pozostałym szczeniętom i spokojny posiłek zamienia się w ostrą walkę o mleko. Ostrą w sensie dosłownym, bo szczeniętom pazurki urosły, więc w trosce o Monię, dzisiaj będziemy je po raz pierwszy skracać.

Pozdrawiam i do następnego razu!

W różnych wymiarach

Albert, jak każdy unikat, jest jeden. Cycków z mlekiem ma do dyspozycji aż osiem. Wszystkie czynne i pracujące tak, jakby Albertów była wielka, nienasycona gromada. Metoda, stosowana przez Alberta, mająca na celu opróżnienie sutek z mleka, tak aby w żadnym z nich nic nie zalegało, jest perfekcyjna.
Lubię patrzeć gdy on ssie, a wygląda to tak: cmok-cmok-cmok z pierwszego od brzegu sutka, odpadnięcie i przyssanie się do tego obok. Znowu trzy łyki mleka i przemieszczenie się do kolejnego dystrybutorka. Albert jest dokładny i staranny w tym co robi, nie ma więc mowy, aby któryś z sutków został pominięty. Z każdego pociąga po troszeczku, aż brzuszek robi mu się okrągły.
Dzięki takiej specyfice ssania, produkcja mleka w maminych sutkach utrzymuje się na poziomie konsumpcji, czyli ilości niewielkie, ale wystarczające na potrzeby jedynaka . Albert syty i zadowolony, biust Belli w dobrej kondycji i nienagannej formie, a ja się cieszę, że karmienie syneczka przebiega bez problemów.

W poszukiwaniu mleka

Szczenięta garną się do brzucha mamy za mlekiem. Nie tylko brzuch własnej matki kojarzy im się z barem mlecznym, brzuchy innych psów też są przez nie oblegane. Wczoraj psie dzieci umyśliły sobie aby possać Simonkę. Zawiedzione brakiem mleka u swojej ciotki zaczęły oblegać brzuch Miśka. Szczęśliwie nie długo, bo przerażony Misiek szybko ewakuował się w miejsce niedostępne dla głodnej gromady. Według szczeniąt wszystko co ma cztery nogi i brzuch, musi mieć mleko! Efekt taki, że moje dorosłe psy na widoki dzieci Belli biorą nogi za pas.