W szóstym tygodniu

Co raz to coś nowego. Wielka miska pełna wody sprawia szczeniętom ogromną radochę. Piją z niej wodę tak samo sprawnie jak nasze dorosłe psy, rozchlapują ją wokół siebie i po sobie nawzajem, prawie aż do tej blisko 3-litrowej michy wpadając.
Ogród już nie ma przed szczeniętami tajemnic.
Drzewa, drzewka i krzewy na dobre zapoznały się z ostrymi ząbkami maluchów.
Kwiaty tego roku przezornie wysiałam do przenośnych gazonów, które wraz z pojawieniem się w ogrodzie szczeniąt, przeniosłam w niedostępne dla nich miejsce.
Trawa i opadłe z drzew liście z taką szybkością lądują w małych pyszczkach, że ledwo nadążam z ich wyciąganiem. Wszystko w sensie dosłownym musi zostać skosztowane albo chociaż polizane gdy zjeść się tego nie da.
Schodków prowadzących do domu nadgryźć szczeniaki nie dały rady, ale próbują..
Ślady ząbków pozostawiane zostały na plastikowych krzesełkach ogrodowych.
Drewniany stół w hierarchii gryzaków ulubionych przedkładany jest znacznie wyżej niż krzesła. Wyżej niż stół ceniona jest tylko nasza stara wiśnia. Gdzieś w połowie pomiędzy wiśnią a stołem plasują się nogawki spodni Naczelnego tudzież moje własne.

Monia w trosce i strachu o swoje już bezmleczne sutki unika bliskich kontaktów z dziećmi i obserwuje je raczej z bezpiecznej dla niej odległości.
Maluchy zdają się nie odróżniać, która z suk jest ich matką i garną się też do Aferki w poszukiwania mleka. Afcia jak zwykle cierpliwa pozwala młodocianej trójce skubać się i podgryzać. Do pierwszego bólu oczywiście. I cierpliwość Afery ma swoje granice.

A gdy już nudzą się szczeniętom ich własne zabawki, rozchlapywanie wody czy dręczenie drzew i krzewów to wtedy same biorą się za łby, czy raczej za skórę. I tak nam szczenięta rosną.

W połowie tego tygodnia już pierwsze szczepienia.

Do następnego razu!

Zaszczepione i po przeglądzie

Ubiegły tydzień był pełen wrażeń.
W poniedziałek odbyło się pierwsze szczepienie szczeniąt. U nas w domu. Zaproszony Lek-Vet, mimo wszędzie zalegającego błota pośniegowego, szczęśliwie dotarł.
- Będą pewnie płakać przy zastrzyku - oznajmił smętnie.
- Oj, nie. Nasze szczenięta są dzielne i nie płaczą - odparłam dodając sama sobie odwagi.
Pierwszy zaszczepiony maluch nawet nie drgnął. Drugi też zignorował igłę wbitą pod własną skórę. Tak samo na luzie i bez nerwów zniosły zastrzyki kolejne szczenięta. Dzielne, dzielniejsze i najdzielniejsze. Obyło się bez płaczu, kwiku, trzęsiączki czy wyrywania. Ach jaka byłam dumna z naszych psich dzieci!
A potem co pół godziny oglądałam każde szczenię z osobna i sprawdzałam jak się czuje. Wszystko w porządku. Bonomielle zaszczepione, silne i zdrowe.

Kolejną atrakcją tygodnia była wtorkowa dostawa karmy dla moich moro-głodów. Tak były zainteresowane, że same próbowały rozpakować worki. Węch mają wyśmienity! To już nie oseski ciągnące matkę za cycki, to już pieski jedzące konkretny pokarm.

Ale największą atrakcją dla szczeniąt i reszty stada był przegląd hodowlany maluchów. W sobotę. A przy tatuowaniu szczenięta były tak samo dzielne jak przy szczepieniach - żadne nie płakało.

Do następnego razu!