News, Afera i kobieta upadła

Zdjęcie mówi wszystko, Afera, nowa dziewczynka od dzisiaj w naszym domu. Ale news i afera, nieprawdaż? Jestem przeszczęśliwa. Od lat marzyła mi się sunia tak wyglądająca jak ten słodki stworek. A wierzcie, że zdjęcie ani w jednej setnej nie oddaje jej wyjątkowej urody. Piękna jest Afera w całości i w szczegółach: postawa, głowa, oczy, kolor, a wszystko takie, jak sobie wymarzyłam, teraz mi się spełniło. Maleńka już u nas, po podróży zmęczona śpi. Trochę zjadła, trochę popiła i sen ją zmorzył. Za nią ciężki dzień. Za mną również. Jazda po szczeniaczka podczas padającego deszczu, przechodzącego w deszcz ze śniegiem i to oczekiwanie spotkania, mimo że radosne to stresujące. Noc poprzedzająca wyjazd do Dolska po psie dziecię miałam bezsenną. Ciągle jeszcze mam w sobie to podminowanie oczekiwaniem na nowego, kolejnego psa. Tym razem też tak było. Ach, co tam bezsenna noc, zapomniałam o niej gdy tylko znalazłam się w samochodzie, a jeszcze bardziej zapomniałam o twardych realiach gdy znalazłam się na miejscu, czyli w Dolsku. Rzeczywistością okazał się w jednym miejscu nierówny i załamany chodnik gdy stąpałam po nim, czy raczej nad nim, bo głową zajętą myślami bujałam już w obłokach. Nagle świat zatracił swoją perspektywę, to co było nade mną znikło w okamgnieniu w niebycie, a to co pode mną okazało się wręcz niewyobrażalnie nieprzyjazną płytą chodnikową. Łokieć, bark, noga. Au!!! Twarde lądowanie uwieńczone jednakże tylko drobnymi kontuzjami. Gramoląc się z upadku do pionu pomyślałam: "jestem kobietą upadłą!".

Potem było już tylko pięknie. Sympatyczna gościna w hodowli z Koziego Rynku, tuląca się do mnie urocza psia mama Diana (PRINCESSA DIANA S JANTARNOGO MORYA), no i uważnie wpatrujące mi się w oczy szczenięta.

Droga powrotna do domu minęła nam, mimo zapadającego zmroku i siąpiącego deszczu, spokojnie. Malec dopiero co odebrany od matki i rodzeństwa nie rozpaczał, lecz zwinął się w kłębuszek i przespał prawie całą podróż. W domu zostaliśmy owacyjnie powitani przez stęsknione za nami stadko. Wszystkie nasze psy zareagowały niezwykle pozytywnie na przywiezione psie dziecko. Nikt się nie boczył, nikt nie był obrażony ani zazdrosny. Ogony z szybkością śmigieł helikoptera mieszały powietrze. Ale najbardziej zadziwiła nas Bella - obwąchała maleństwo, pocałowała i polizała tak po psiemu, a potem pozwoliła mu napić się mleka z własnych sutek. Dobra, kochana psina!

Lato (kalendarzowe) ze szczeniętami

Niby mamy jeszcze lato, tak przynajmniej wynika z kalendarza, ale u nas w domu nastał już sezon ogrzewczy i to pełną parą. Wiadomo, szczeniętom trzeba zapewnić ciepło. Nasze najsłabsze, mimo usilnych starań z mojej i Piotra strony, niestety nie dało rady. Bywa i tak, nic na to poradzić nie można. Szczęśliwie pozostała piątka dziarska i energiczna, a już szczególnie przy mlekopoju. Przepychanie, drapanie biednego matczyska i siebie nawzajem, piski oraz kłótnie o najlepszego sutka to już standardowe zachowanie się Simonkowych dzieci przy posiłkach. Ale to cieszy, widać że maluchy dobrze się rozwijają. Przyjemnie mi na nie patrzeć.
Od dwóch dni nie pełnimy już całonocnych dyżurów przy szczeniętach. Psie dzieci są już na tyle silne, że nie trzeba już pilnować każdego z osobna, sprawdzać czy wystarczająco najedzone, a i Simonka przestała zachowywać się jak przysłowiowy słoń między porcelaną, nauczyła się zgrabnie poruszać wśród swojego potomstwa i nie ma już ryzyka, że położy się na którymś szczenięciu przyduszając go swoim ciężarem. Dla nas możliwość wyspania się to prawdziwy luksus, więc humory od razu mamy lepsze i chwalimy głośno geniusza, co to ludziom do spania wymyślił łóżko. Wyspana i z przypływem energii wróciłam do starych, dobrych nawyków jakimi są codzienne spacery do lasu ulubioną mi drogą przy brzozach i sosnach. Gdy wybieram się do lasu sama, bez mojej męskiej połowy, to na spacer zabieram ze sobą tylko Bellę, a to ze względu na ewentualne spotkania, bo nigdy nie wiadomo kto i o jakich zamiarach nam drogę przetnie. Wszystkie nasze dorosłe psy bardzo pozytywnie reagują na obcych i obojętne czy są to nasi goście, czy też całkiem im nieznani przechodnie. Bella też jest przyjazna każdemu o dwóch nogach. Jedynie w lesie lub na odludziu na widok obcego, jeży się jej włos, a gdy napotkany próbuje się do nas zbytnio zbliżyć to i strasznie zębiska mu pokaże. Tylko ona ma instynkt obronny i tylko z nią nawet na bezludziu czuję się bezpieczna.